همه لرزش دسـت ودلــم
از آن بودکه عشق پناهی گردد
پــــروازی نهگریـز گـاهی گردد
آی عشـــق   ...  آی عشــــق
چهـره آبی‌ات پیدا نیست

و خنکای مرهمی برشعله زخمی
نه شور شعلــه بر سرمای درون
آی عشـــق ...    آی عشــــق
چهـــره سـرخت پیــدانیست

غبار تیره تسکینی بر حضور وهن
و دنــج ِرهائی بر گریز حضــور
سیــاهی بر آرامـش آبـی
و سبزه برگچه بر ارغوان
آی عشـــق   ...  آی عشــــق
رنگ آشنــایــت پیــدا نیـست

دلتنگـــــــــی های آدمی را ،

باد ترانـــــــه ای می خواند ...

رویـــــــــاهـایش را ،

آسمان پرستـــــــاره نادیده می گیرد ...

و هر دانـــــه برفی

به اشکـــــی نریخته می ماند

سکـــــوت ،

سرشـــار از ناگفتــــــه هاست

از حرکات نا کرده ،

اعتراف به عشـــــق های نهـــــان

و شگفتــــــی های بر زبان نیامده

در این سکـــوت

حقیقت ما نهفتــــــه است

حقیقت تـــــــو ...

و من ...